Autor: ks_edward

W uroczystość Wszystkich Świętych, przy pięknej pogodzie, spotkaliśmy się całymi rodzinami na cmentarzu parafialnym przy groby naszych bliskich, przyjaciół, rodziców, krewnych, znajomych. W skupieniu, pełni zadumy uczestniczyliśmy we Mszy św., postawiliśmy kwiaty, zapaliliśmy znicze. Naszą modlitwą ogarnęliśmy tych, którzy wyprzedzili nas w drodze do nieba. Zdjęcia z tego dnia znajdują się w GALERII.

Uroczystość Wszystkich Świętych (1 listopada)

Wspomnienie wszystkich wiernych zmarłych, tak zwany Dzień Zaduszny  (2 listopada)

1 listopada Kościół obchodzi wielką i radosną uroczystość WSZYSTKICH ŚWIĘTYCH, czyli święto przyjaciół Boga. Są oni i naszymi przyjaciółmi i mogą nam pomagać. Prosimy ich o wstawiennictwo. Święci przypominają nam o celu naszej ziemskiej wędrówki: zaprzyjaźnić się z Bogiem i żyć z Nim w szczęściu na zawsze. W raju są nie tylko święci kanonizowani przez Kościół, ale także wiele nieznanych nam osób, które żyły po chrześcijańsku, w ukryciu i milczeniu.

1 i 2 Listopada to dni powiązane ze sobą, bo pokazują, że jesteśmy jedną wielką rodziną Bożą. Potrzebujemy siebie. Dla wierzącego granicą nie jest śmierć, ale chrzest. Ci, którzy umarli, żyją w Bogu i mogą wstawiać się za nami, a my możemy uciekać do ich orędownictwa lub słać duchowe dary na drugi brzeg życia. I tak dzieje się komunia między nami, żywotna wieź, którą określa tajemnica świętych obcowania.

2 listopada wspominamy tych, którzy jeszcze nie są świętymi, ale umarli z nadzieją, że Bóg przebaczy im winy i dopuści kiedyś do bliskości z sobą. To jest dzień poświęcony duszom w czyśćcu tęskniącym za Bogiem, ale nie mogącym już nic uczynić, by się do Niego zbliżyć. My za to możemy ofiarować za nich nasze modlitwy do Boga, nasze czyste serca i naszą więź z Chrystusem. Taki jest sens tzw. odpustów zupełnych i cząstkowych za zmarłych. Otrzymanie odpustu nie jest odpuszczeniem grzechów, bo to dokonuje się w sakramencie pokuty i pojednania. Odpust jest natomiast darowaniem doczesnej kary za grzechy, czyli usunięciem skutków zła – Bóg przez Kościół bierze na siebie trud naprawy zła, które grzesznik wyrządził.

Można zyskać jeden odpust w ciągu dnia za jedną duszę w czyśćcu. Aby to uczynić należy za każdym razem:

• Być w stanie łaski uświęcającej, czyli mieć duszę wolną od grzechów po uprzedniej spowiedzi, wyrzec się przywiązania do grzechów, być w dyspozycji szczerego otwarcia się na Boga i Jego wolę; jedna spowiedź wystarcza do uzyskania wielu odpustów;
• Uczestniczyć we Mszy świętej i przyjąć Chrystusa w Komunii świętej – bo największym bogactwem, jakie mamy dla zmarłych jest Msza święta.
• Gdy ktoś nie może wychodzić z domu (by nawiedzić cmentarz w listopadzie), to powinien odmówić przed obrazem Pana Jezusa lub Matki Bożej modlitwę (np. różaniec, koronkę do Miłosierdzia Bożego, brewiarz za zmarłych), czemu winno towarzyszyć spełnienie i ofiarowanie za zmarłego czynu miłosierdzia.
• Pomodlić się w intencjach wyznaczonych przez Ojca Świętego na znak jedności nie tylko z Chrystusem, ale i z Jego Kościołem: modlitwa Ojcze nasz, Wyznanie Wiary (Wierzę w Boga), Zdrowaś Maryjo oraz pomodlić się w intencji zmarłego.

Na grobach stawiamy krzyż jako wyraz naszej wiary, że Chrystus przez własną śmierć zwyciężył śmierć naszą, a przez swoje zmartwychwstanie przywraca nam życie. Zapalamy znicze i lampki jako symbol naszej modlitwy o dopuszczenie osoby zmarłej do wiecznej światłości. Kładziemy też świeże kwiaty jako znak łączącej nas miłości i wdzięczności za dobro, które spełniła ona na ziemi. Nawiedzamy cmentarze, bo wierzymy, że życie się zmienia, ale nie kończy i wszyscy spotkamy się w radości i światłości bez końca.

„Pewnego dnia wszyscy będziemy mogli żyć szczęśliwi w świetle Boga pod warunkiem, że uwierzyliśmy nie tylko słowami, ale też czynami”

Wypominki są modlitwą za zmarłych z naszych rodzin: rodziców, krewnych, przyjaciół współmałżonków, dzieci. Modlitwa ta odmawiana jest codziennie przez oktawę uroczystości Wszystkich Świętych lub też raz w tygodniu przez okres całego roku. Wypominki to wymienianie imion i nazwisk zmarłych połączone z modlitwą. Trzeba jednak zaznaczyć, że wypominki wiążą się nie tylko z odczytywaniem imion i nazwisk zmarłych. Chodzi raczej o to, abyśmy sobie uzmysłowili, że są to konkretne osoby, które kochaliśmy, z którymi dzieliliśmy swoje życie. One potrzebują nadal naszej miłości, bo ich życie toczy się nadal – teraz żyją w Bogu. Wyrazem tej miłości jest właśnie nasza modlitwa. Przywołujemy więc pamięć o nich z imienia i nazwiska w czasie wspólnotowego nabożeństwa ufni w moc modlitwy wstawienniczej.

Skąd wzięła się ta modlitwa? Odpowiedź oparta jest na Piśmie Świętym i na Tradycji Kościoła, który modli się za tych, którzy zakończyli już doczesne pielgrzymowanie. Ich dusze, które są w ręku Boga, mogą potrzebować naszego wsparcia modlitewnego, by pomóc im w ich zbawieniu. To jest także swoista współpraca dwu Kościołów – Kościoła pielgrzymującego – nas, którzy idziemy przez ziemię – z Kościołem triumfującym – tymi, którzy przeszli już do wieczności.

W naszej ojczyźnie jest wielki szacunek i cześć dla przodków, dla zmarłych. Miłością i szacunkiem otaczamy ich groby: wystawiamy piękne pomniki z kamienia, który jest trwały i mocny jak nasza miłość i pamięć o zmarłych. Stawiamy kwiaty jako wyraz naszej miłości, zapalamy znicze jako symbol naszej pamięci. I to jest to wszystko, co czynimy dla uczczenia naszych zmarłych w sposób materialny.

Ale…nade wszystko wyrazem naszej miłości winno być to, co duchowe! Tym jest Msza Św. – bezkrwawa Ofiara Pana Jezusa składana na ołtarzu za zmarłych w dzień ich urodzin, imienin, rocznicę śmierci, modlitwa wypominkowa zanoszona za zmarłych oraz codzienna nasza modlitwa w ich intencji. Po co wypominki? Bo to nasz duchowy obowiązek, to wyraz naszej miłości do tych, których kochamy. To także swoista spłata długu wobec tych, którzy uczyli nas modlitwy oraz miłości do Pana Boga, Kościoła Świętego.

Módlmy się za naszych zmarłych, niech obok zewnętrznych wyrazów naszej miłości i pamięci obecny będzie przede wszystkim aspekt duchowy – modlitwa, która nie jest widoczna dla oczu ciała, ale pomocna potrzebującej duszy.